به گزارش مشرق ،سایت آنتی وار مطلبی با عنوان تاریخ تنگه به قلم ثریا سپه پور نوشت:.جورج سانتایانا به درستی گفته است کسانی که گذشته را به خاطر نمی آورند، محکوم به تکرار آن هستند. امریکا و متحدین غربیش بدون توجه به گذشته و درس های آن، اقدامات خود را در دهه 1950 مبنی بر تحریم نفتی ایران تکرار می کنند.

ایران به یاد می آورد

زمان نخست وزیری دکتر مصدق ، ایران تصمیم گرفت تا صنعت نفت خود را ملی کند، بریتیش رویال صادرات نفت ایران را مسدود کرد تا مانع ملی کردن نفت ایران شود و بریتانیا تحریم جهانی نفت ایران را شروع کرد.

بدون توجه به عواقب رخ دادهای دهه 1950، آمریکا و متحدین غربی اش دوباره تحریم نفتی را بر ایران اعمال کرده اند. به تلافی آن، ایران پیش نویس لایحه ای با هدف متوقف کردن عبور نفت از طریق آبهای سرزمینی خود و تنگه هرمز برای کشورهای که تحریم ها را علیه آن ایجاد کرده است، منتشر کرد .‫این لایحه نشان می دهد که تهران دست بالا را دارد و هزینه بالای مربوط به تحریم تنها به عهده ایران نیست.

جایگاه قانونی ایران

در کنوانسیون 1982 سازمان ملل در زمینه حقوق دریاها، حق عبور بی ضرر برای کشتی ها آمده است و دولت های ساحلی نباید مانع از عبور آنها شوند. اگرچه ایران این قرارداد را امضا کرده است، اما این قرارداد تصویب نشده است و بنابراین جایگاه قانونی ندارد. به هر حال بر طبق حقوق بین الملل و در چارچوب کنوانسیون سازمان ملل برای حقوق دریاها ، یک دولت ساحلی می تواند مانع از ورود کشتی ها به آبهای سرزمینی خود شود ، در صورتی که این عبور به صلح و نظم و امنیت دولت ساحلی صدمه برساند. و عبور این کشتی ها دیگر بی ضرر نیست.[2]

اگر ایران تنها تصمیم بگیرد تا عبور نفتکش ها از تنگه را برای اعمال حقش به منظور بازرسی آنها متوقف کند ، این عمل، باعث حفظ و یا افزایش قیمت نفت می شود. اگرچه افزایش قیمت نفت به نفع ایران و سایر کشورهای تولید کننده نفت است، اما این امر باعث بی ثباتی اقتصاد اروپا که هم اکنون هم بحران زده است، می شود.

گزینه نظامی

اگرچه آمریکا و متحدین غربی اش با فرستادن کشتی های جنگی به خلیج فارس زورآزمایی می­کنند، اما مانور نظامی چالش هزاره در سال 2002 (با هزینه ای حدود 250 میلیون دلار) بر ناتوانی اش برای شکست ایران تاکید می کند. آمریکا بدون توجه به درس های قبلی، با فرستادن کشتی های جنگی بیشتر به خلیج فارس ، به سمت یک درگیری تمام عیار حرکت می کند. خطر ذاتی از این تجمع نیروی دریایی این است که بر خلاف بحران موشکی کوبا، عواقب چنین درگیری احتمالی تنها به منطقه محدود نمی شود.

با توجه به انتقال روزانه 17 میلیون بشکه نفت و 35 درصد از صادرات نفتی دریایی دنیا از طریق تنگه هرمز، حوادث در تنگه هرمز برای اقتصاد جهانی حیاتی و مهم خواهد بود. در حالی که تنها 1.1 میلیون بشکه در روز به ایالات متحده می رود، مقدار قابل توجهی از این نفت به مقصد اروپا می رود. حال باید پرسید چرا آمریکا از متحدین اروپایی اش می خواهد که بر خلاف منافع ملی خود عمل کنند و به دلیل تحریم صادرات نفتی مبلغ بالاتری برای نفت پرداخت کنند و این خطر را افزایش دهند که ایران مسیر عبور سایر کشورهایی که برای آنها نفت می آورند را مسدود کند؟

دوباره تاریخ پاسخ محکمتری دارد. برخلاف منطق متعارف درباره کشورهای تولید کننده نفت، این آمریکاست که از نفت به عنوان سلاح استفاده کرده است. برخی نمونه های آن عبارتست از ؛ فشار آمریکا بر روی بریتانیا در دهه های سال 1920 برای تقسیم امتیازات نفتی خود در خاورمیانه با کمپانی های آمریکایی. پس از جنگ جهانی دوم، آمریکا شرایط توافقنامه خط قرمز در سال 1928 را نقض کرد.

در سال 1956 آمریکا برای بریتانیا و فرانسه مشخص کرد که هیچ نفتی به اروپای غربی فرستاده نمی شود مگر اینکه دو کشور در زمینه خروج فوری از مصر توافق کنند. آمریکا مخالف براندازی جمال عبدالناصر رئیس جمهور مصر نبود ، اما آیزنهاور گفت: از آنجایی که آنها اینکار را سریع انجام دادند، ما آنرا پذیرفتیم.[3]

ممکن است که رهبران کشورهای اروپای غربی همانند آمریکا وابسته و تحت نفوذ گروه های خاصی نظیر لابی های طرفدار اسرائیل باشند. شاید هم فکر کنند که ایران درباره مسدود کردن تنگه هرمز بلوف می زند و این کار را نخواهد کرد. در هر صورت، آنها مرتکب یک خودکشی مالی می شوند و عواقب جدی نیز متحمل خواهند شد.